उधारीचा पाऊस..

आठवतं का तुला, आपण कॉफी प्यायला जायचो ते?

आठवत असेलच म्हणा तुला... तू कुठे काही विसरायचीस कधी... सगळं बारीकसारीक डिटेल्स लक्षात रहायचं तुझ्या.. अगदी रंग, स्पर्श, सुगंध, चव आणि हो, प्रेम ही.. ह्या सारख्या intangible गोष्टींना ही तू quantify करून सगळ डिटेल्स लक्षात ठेवायचीस तू...

कधीकधी तर मला वाटायचं की तू एखादं वेळी म्हणशील "तू माझ्या वर आज एक किलो दोनशे ग्राम प्रेम केलंस.." 😁 जोक्स अपार्ट, पण मला तू नेमकी ह्या कारणांसाठी आवडायचीस.

आवडायचीस?? की आवडतेस? Well, आता त्याने फारसा फरक पडत नाही म्हणा.. तुला तरी नक्कीच नाही.. असो, विषयांतर झालं, नाही नका?

 कधी तुला न विसरताही, आज तू आठवायचं कारण की, आज सारखाच त्या संध्याकाळी पण नुकताच पाऊस पडून गेला होता.. पाऊस रिता करून ढग अजूनही तिथेच थांबून राहिले होते.. काय बघायचं होतं त्यांना कुणास ठाऊक.. त्यांना तू त्यांच्यात उरलेला ओलेपणा मोजून आपल्यात शिरत जाणारा कोरडेपणा compare करत्येस की काय हे बघायचं असावं का रे?

आपण रस्त्यातले छोटे छोटे तळे चुकवत कॉफी प्यायला जात होतो... त्या छोट्या छोट्या तळ्यांत दिसणारं आकाशाचं, ढगांचं प्रतिबिंब बघत, वेगवेगळे आकार शोधत जात होतो आपण... तुला मी आकार दाखवायचो, कशी फुलपाखरू, हरीण, शार्क वगैरे.. तू मात्र त्यात भलतंच काही बघत असायचीस. तुला पॅटर्न कळायला वेळ लागायचा, मला मात्र ते पटकन कळायचे, दिसायचे.. म्हणूनच मला सगळ्यांच्या वागण्यातला पॅटर्न पण कळून कोण कुठे कसं जातंय, जाणाराय हे लगेच कळायचं.. आताशा मला त्या स्किल चा त्रास होतो.. माणसं जरा चटकन ओळखायला लागलोय मी..

त्या दिवशी मात्र, खरं तर हे सगळं, तो छोटासा ब्रेक जास्तीत जास्त लांबवायचाच प्रयत्न होता. तुला ही ते माहीत होतं आणि मलाही..सगळंच काही बिनसलं नव्हतं.. ओलावा जपून ठेवावा असं दोघांनाही वाटत असावं. जाणवायचं मला ते मधूनच... 

त्याच रस्त्याच्या बाजूने, एका झाडाची एक फांदी भिंतीवरून बाहेर आलेली होती बघ.

त्या फांदीखालून तू जात होतीस आणि नेमकी मी ती जोरात हलवली.. त्यावर साठलेलं पाणी तुझ्या अंगावर पडलं आणि तू जरा भिजलीस... जणू तो पाऊस तिथं तुझ्याचसाठी साठवून ठेवला होता, अगदी प्लान करून जणू... मी हसलो आणि तू चिडलीस.. बळेबळेच मला तिथं उभं करून ती फांदी हलवलीस तू.. पण पाणी काही पडलं नाही.. मी अजूनच हसलो.. तू अजूनच चिडलीस.. म्हणालीस, हा पाऊस माझ्याकडे उधार राहिला...

आज इतक्या दिवसांनी तिथेच उभा होतो.. एकटा.. ती छोटी छोटी तळी पण होती तशीच.. ते पॅटर्न, आकार ही असावेत.. पण मला त्यात आज कुठलेच प्रतिबिंब बघायचे न्हवते, आकार शोधायचे न्हवते.. उपयोग ही नव्हता आणि वेळ दुनियाभऱ्याचा होता..

मी कॉफी घेऊन त्याच फांदी खाली उभा राहिलो, नकळत.

आणि वाऱ्याने तो आजचा साठलेला पाऊस माझ्यावर रिता केला.. क्षणभर वाटलं, तूच आलीस... पावसातली उधारी चुकती करायला.. आणि म्हणायला की बघ, १० ढगांतला पाऊस रिता केला मी तुझावर..

I wish, तू कधीतरी ती उधारी चुकवायला भेटशील पुन्हा, तिथेच त्या फांदी खाली.. मी वाट बघीन, कॉफी चा कप घेऊन..

मी वाट पावसाची पाहीन तुझ्यासाठी,

येशील रिता कराया, पाऊस साठलेला...

 

#मोहा

ओले राहू दे

किनारे भिजलेले, ओले राहू दे

मन कोरडे, डोळे ओले राहू दे...

गळणारे छप्पर, शाकारून घेऊ,

दोघांतले उंबरे पण, ओले राहू दे...

तू लिहिलेले काही, आज सापडले,

ओघळ सुकले, अक्षर ते ओले राहू दे..

जातांना घेऊन जा तू मेघ परतावूनी,

निशाणीस रस्ते तितके ओले राहू दे..

मी येथून गेल्यावर, जाळ मला तू,

सरणावरती सरपण सारे ओले राहू दे..

#मोहा

वेचू दे ना..

ओठांवरचे टिपूर चांदणे, वेचू दे ना,

सावरू नको, पदर जरासा खेचू दे ना...

येतो म्हणता पाऊस वेडा, अडला कोठे?

अलवार मनाचा मोर जरासा नाचू दे ना...

आलीस अताशा, लगेच का हे जाते जाते?

आठवणी कातर काही, मनतळाशी साचू दे ना...

वळणावरती पुढच्या, वाट वेगळी होते बघ,

सोबत असू तोवर,काही गझला सुचू दे ना...

अन मग निघून तू गेलीस त्या गावाच्या,

काही खबरा, हळव्या बाता, वाचू दे ना...

प्रवास खडतर, तरी पैलतीरी जाऊ सोबत,

ह्या साऱ्या वचनांचे बंध मनाला काचू दे ना...

#मोहा

शाम.. तेरे बिना..

 रात सारी कट ही गयी, जागते हुए तेरे ख्वाबों में,

तेरी यादों ने सोने ना दिया, तेरे ख्वाबों ने जगने न दिया,

फिर ख्वाबो के परिंदे उड़े, यू रात पिघली और दिन हो गया...

अब दिन भी कट ही जाएगा, मेरे शहर की जिम्मेदारियों में,

पर बता उस शाम का क्या करूँ, जो सिर्फ तेरी हुआ करती थी, तेरे शहर के बातों की हुआ करती थी..

यकीन कर, अब वो शाम, शाम ना रहीं.. खोखला सा कुछ बन गई हैं, जहाँ मैं भटककर रह जाता उन वीरानों में... तेरे सींवा..

पर ख़ैर, फिर रात होंगी, फिर ख़्वाब-ओ-याद का तमाशा होगा, तू तेरे आशियाने में सो जाएगी जब,

मैं फिर रात को पिघल कर दिन बनने का इंतजार करूंगा.. और फिर तेरे सींवा वाली शाम का...

#मोहा

ऊब

उबदार का नसावी,ह्या वर्षी शेकोटी ही?

तू गेलीस गेल्या थंडीत, घेऊन ऊब सारी...

भेटतो तिला...

तिला लिहितो, अन असाच तिला भेटतो, 

गजलेतून माझ्या नेहमीच तिला भेटतो..

 
ती होऊन पाऊस, भिजवीत रात जाते, 

अंगणात नाचणाऱ्या, थेंबांत तिला भेटतो

 
भेट म्हणता, म्हणाली थांब ना जरा, 

थांबतो आता अन, युगांनी तिला भेटतो

 

#मोहा

किंचित थबकून जातो, 

तू दिसली होतीस तेथे,

अस्पष्ट आठवण मग एक,

 खोल खोल मज नेते... 

आठवांना तुझ्या ह्या, 

काळ वेळ नसतो का?

विसरलो म्हणता म्हणता,

कशी काय कधी ही येते..

न बघता तू गेली,

उडवत उडवत पदराला...

माझ्याच सारखे ते किती,

जीव घायाळ झाले होते...

#मोहा