किनारे भिजलेले, ओले राहू दे
मन कोरडे, डोळे ओले राहू दे...
गळणारे छप्पर, शाकारून घेऊ,
दोघांतले उंबरे पण, ओले राहू दे...
तू लिहिलेले काही, आज सापडले,
ओघळ सुकले, अक्षर ते ओले राहू दे..
जातांना घेऊन जा तू मेघ परतावूनी,
निशाणीस रस्ते तितके ओले राहू दे..
मी येथून गेल्यावर, जाळ मला तू,
सरणावरती सरपण सारे ओले राहू दे..
#मोहा
रात सारी कट ही गयी, जागते हुए तेरे ख्वाबों में,
तेरी यादों ने सोने ना दिया, तेरे ख्वाबों ने जगने न दिया,
फिर ख्वाबो के परिंदे उड़े, यू रात पिघली और दिन हो गया...
अब दिन भी कट ही जाएगा, मेरे शहर की जिम्मेदारियों में,
पर बता उस शाम का क्या करूँ, जो सिर्फ तेरी हुआ करती थी, तेरे शहर के बातों की हुआ करती थी..
यकीन कर, अब वो शाम, शाम ना रहीं.. खोखला सा कुछ बन गई हैं, जहाँ मैं भटककर रह जाता उन वीरानों में... तेरे सींवा..
पर ख़ैर, फिर रात होंगी, फिर ख़्वाब-ओ-याद का तमाशा होगा, तू तेरे आशियाने में सो जाएगी जब,
मैं फिर रात को पिघल कर दिन बनने का इंतजार करूंगा.. और फिर तेरे सींवा वाली शाम का...
#मोहा
लहान होतो तेव्हां घराजवळ एक-दोन सायकलीची दुकानं होती, म्हणजे भाड्याने सायकली मिळायच्या तिथं. त्या काळात, जेव्हा आमच्या साठी कुठल्याही चैनी परवडण्या सारख्या न्हवत्याच, तेव्हा, १-२ रुपयात तासाभरासाठी भाड्याने सायकल आणून मनसोक्त हिंडणे, ह्यात लय सुख होतं.
पुढं काळ बदलला.. आम्हाला स्वतःच्या सायकली मिळाल्या, मग लुना, मग बाईक मिळाली.. काळ पुढं जात राहिला.. आणि ती दुकानं मागे पडत गेली...
त्यातलं एक दुकान कधीच बंद झालं, तिथं लॉटरीचं दुकान उघडलं... आम्ही सायकली घ्यायला गर्दी करायचो तसं आता पोरं तिथं लॉटऱ्या घ्यायला गर्दी करतात...
अजून काही दुकानं पण होती... आता काळ बदललाय ना.. ती दुकानं पण बदललीत.. आता तिथं पंक्चर काढायची मळकट दुकान आहेत... आणि ते दुकानवाले काका पण नसतात तिथं.. त्यांचा पोरगा दिसतो.. बदललेल्या काळासोबत बदलत गेलेला.. टक्कल पडलेलं... उन्हात रापुन काळा पडलाय... असतो किडूकमिडूक पंक्चर काढत...
त्याला आता सायकल दुसरी कडून भाड्याने आणावी लागत असेल का??
#मोहा
