कॉफी चा कप आणि तो कोपरा..

पाऊस आला की मला फार विचित्र वाटतं.. काही तरी हरवल्या सारखं.. 
खूप हुरहूर जाणवते..
खरं तर सगळं काही ठीकच आहे... पण काही तरी होतं.. मग हे असं काही तरी सुचतं:


हा पाऊस बघितला ना खिडकीतून, तर कधी कधी वाटतं, मी तसंच रहावं...
खिडकीत राहून गेलेल्या कॉफी च्या कपा सारखं.. एका कोपऱ्यात.. निवांत.. तुझ्या असण्याचा सुगंध आणि तू गेल्यावर, काठावर उरलेला, सुकत चाललेला तवंग सांभाळत... एका कोपऱ्यात... निवांत...

त्या खिडकीतून पलीकडे दिसणारा चाफा हल्ली फुलत नाही बरं का आधी सारखा... भकास वाटतेय ती स्पेस आता... पण तरी.. मला आवडतो तो निवांत कोपरा...

इथून ना, ती बुकशेल्फ पण दिसतेय, आपण घेतलेली, आपण सजवलेली.. तुझ्या कवितांनी आणि माझ्या गझलांनी सजलेली... तशी तिथं मी जळमटं लागू दिली नाहीत कधी... पण हल्ली धुळीची पुटं वाढत चाललीये... आपल्यात वाढत जाणाऱ्या दुराव्या सारखी...

#मोहा