गॅलिलिओ नं कधी काळी मांडलेला सिध्दांत, ज्यात तो म्हणतो की दोन असमान mass असलेल्या वस्तू उंचावरून निर्वात ठिकाणी सोडल्यास एकाच वेळी खाली पोचतील. मग म्हणे न्यूटनने पण ह्याला prove केलेलं. तर, आमची पोरगी लहानपणी, म्हणजे अगदी लहानपणी, हाच सिध्दांत सिद्ध करायचा वसा घेऊन आलेली..
आरु अगदी कुक्कुली होती तेव्हाची आणि आम्ही ठाण्याला रहायचो तेव्हाची गोष्ट. म्हणजे बघा, पाचव्या मजल्याच्या खिडकीतून काहीही खाली फेकलं की ते खाली बागेत पडतं आणि वरून पडे पर्यंतच दिसतं, इतकी समज आलेली होती पण काय फेकावं की फेकू नये हे काही अजून समजत न्हवतं. पडत असतांना टाळ्या पिटायच्या अन मग वाकून वाकून फेकलेलं जे काही आहे ते दिसतं का हे बघत रहायचं हा छंद...
तर, आता पर्यंत टीव्हीचा रिमोट, दुधाची बाटली, माझी पुस्तकं असं सगळं फेकून बघून झालं होतं. मोबाईल हे प्रकार हातापासून दूरच ठेवलेलं त्या मुळे वाचलेले होते. पण पुढे त्यावर दुसरे प्रयोग झालेत, त्याबद्दल पुढे कधीतरी लिहितो.
नमनाला घडाभर तेल झालंय खरं. तर त्या दिवशी काय दुर्बुद्धी सुचली हे काही आठवत नाही, पण आंघोळीला जातांना दोन आंगठ्या अन गळ्यातली चेन नेहेमीप्रमाणे काढून फळीवर ठेवता ठेवता काही तरी झालं अन मी खिडकीच्या बाजूला असलेल्या दिवाणाच्या पाळी वर ठेवलं... अन घात झाला... आंघोळ करता करता आठवलं आपण काय करून ठेवलंय ते. बायको ला आवाज देऊन बघितला पण ती किचन मधे असल्या मुळे काहीच उत्तर मिळालं नाही अन मग तस्साच अर्धवट साबण धुवून टॉवेलवर बाहेर आलो.. अन घात आलरेडी झालेला होता. तिथला ऐवज गायब होता अन मॅडम खाली वाकून बघत होत्या..
चेन पटकन सापडली.म्हणजे दिसली. कुठल्यातरी झाडाला अडकून तिसऱ्या मजल्यापाशी झुलत होती. चौकीदाराला दादापुता करून, काही चहापण्याला देऊन ती उतरवली गेली. एक अंगठी गटरच्या अगदी जवळ पडली होती. म्हणजे इतकी जवळ की उचलताना पण धक्का लागून फटीतून आत गेली असती.
दुसरी अंगठी सापडायला मात्र बायकोचे, सोसायटीच्या ४-५ रिकाम्या आज्या अन त्या प्रत्येकीचे एक-दीड तास सत्कारणी लागले. कशी ते कोण जाणे, पण क्राईम सिन पासून ती आंगठी १५-२० फूट दूर असलेल्या मातीत रुतून बसली होती. तोपर्यंत मी आपली उरलेली आंघोळ उरकून ९.१७ ची लोकल पकडून ऑफिसात निघून गेलो होतो. पण ती सापडल्याची बातमी येई पर्यंत रिकामी झालेली सीट पण पकडायचं लक्षात राहील नाही.. काहीही झालं तरी लग्नाची (सासरकडून मिळालेली अन हो, सोन्याची) आंगठी होती ब्वा...
मग तो धडा घेऊन आम्ही दिवाण खिडकीजवळून हलवला.. पण हाय रे कर्मा, तो पर्यंत बाईंना प्लास्टिक चा स्टूल ओढून खिडकीपर्यंत नेता यायला लागला होता, फक्त दिवाण तिथे होता म्हणून हा गुण अजून लक्षात आला नाही, इतकंच..
#मोहा
आरु अगदी कुक्कुली होती तेव्हाची आणि आम्ही ठाण्याला रहायचो तेव्हाची गोष्ट. म्हणजे बघा, पाचव्या मजल्याच्या खिडकीतून काहीही खाली फेकलं की ते खाली बागेत पडतं आणि वरून पडे पर्यंतच दिसतं, इतकी समज आलेली होती पण काय फेकावं की फेकू नये हे काही अजून समजत न्हवतं. पडत असतांना टाळ्या पिटायच्या अन मग वाकून वाकून फेकलेलं जे काही आहे ते दिसतं का हे बघत रहायचं हा छंद...
तर, आता पर्यंत टीव्हीचा रिमोट, दुधाची बाटली, माझी पुस्तकं असं सगळं फेकून बघून झालं होतं. मोबाईल हे प्रकार हातापासून दूरच ठेवलेलं त्या मुळे वाचलेले होते. पण पुढे त्यावर दुसरे प्रयोग झालेत, त्याबद्दल पुढे कधीतरी लिहितो.
नमनाला घडाभर तेल झालंय खरं. तर त्या दिवशी काय दुर्बुद्धी सुचली हे काही आठवत नाही, पण आंघोळीला जातांना दोन आंगठ्या अन गळ्यातली चेन नेहेमीप्रमाणे काढून फळीवर ठेवता ठेवता काही तरी झालं अन मी खिडकीच्या बाजूला असलेल्या दिवाणाच्या पाळी वर ठेवलं... अन घात झाला... आंघोळ करता करता आठवलं आपण काय करून ठेवलंय ते. बायको ला आवाज देऊन बघितला पण ती किचन मधे असल्या मुळे काहीच उत्तर मिळालं नाही अन मग तस्साच अर्धवट साबण धुवून टॉवेलवर बाहेर आलो.. अन घात आलरेडी झालेला होता. तिथला ऐवज गायब होता अन मॅडम खाली वाकून बघत होत्या..
चेन पटकन सापडली.म्हणजे दिसली. कुठल्यातरी झाडाला अडकून तिसऱ्या मजल्यापाशी झुलत होती. चौकीदाराला दादापुता करून, काही चहापण्याला देऊन ती उतरवली गेली. एक अंगठी गटरच्या अगदी जवळ पडली होती. म्हणजे इतकी जवळ की उचलताना पण धक्का लागून फटीतून आत गेली असती.
दुसरी अंगठी सापडायला मात्र बायकोचे, सोसायटीच्या ४-५ रिकाम्या आज्या अन त्या प्रत्येकीचे एक-दीड तास सत्कारणी लागले. कशी ते कोण जाणे, पण क्राईम सिन पासून ती आंगठी १५-२० फूट दूर असलेल्या मातीत रुतून बसली होती. तोपर्यंत मी आपली उरलेली आंघोळ उरकून ९.१७ ची लोकल पकडून ऑफिसात निघून गेलो होतो. पण ती सापडल्याची बातमी येई पर्यंत रिकामी झालेली सीट पण पकडायचं लक्षात राहील नाही.. काहीही झालं तरी लग्नाची (सासरकडून मिळालेली अन हो, सोन्याची) आंगठी होती ब्वा...
मग तो धडा घेऊन आम्ही दिवाण खिडकीजवळून हलवला.. पण हाय रे कर्मा, तो पर्यंत बाईंना प्लास्टिक चा स्टूल ओढून खिडकीपर्यंत नेता यायला लागला होता, फक्त दिवाण तिथे होता म्हणून हा गुण अजून लक्षात आला नाही, इतकंच..
#मोहा
No comments:
Post a Comment