लहान होतो तेव्हां घराजवळ एक-दोन सायकलीची दुकानं होती, म्हणजे भाड्याने सायकली मिळायच्या तिथं. त्या काळात, जेव्हा आमच्या साठी कुठल्याही चैनी परवडण्या सारख्या न्हवत्याच, तेव्हा, १-२ रुपयात तासाभरासाठी भाड्याने सायकल आणून मनसोक्त हिंडणे, ह्यात लय सुख होतं.
पुढं काळ बदलला.. आम्हाला स्वतःच्या सायकली मिळाल्या, मग लुना, मग बाईक मिळाली.. काळ पुढं जात राहिला.. आणि ती दुकानं मागे पडत गेली...
त्यातलं एक दुकान कधीच बंद झालं, तिथं लॉटरीचं दुकान उघडलं... आम्ही सायकली घ्यायला गर्दी करायचो तसं आता पोरं तिथं लॉटऱ्या घ्यायला गर्दी करतात...
अजून काही दुकानं पण होती... आता काळ बदललाय ना.. ती दुकानं पण बदललीत.. आता तिथं पंक्चर काढायची मळकट दुकान आहेत... आणि ते दुकानवाले काका पण नसतात तिथं.. त्यांचा पोरगा दिसतो.. बदललेल्या काळासोबत बदलत गेलेला.. टक्कल पडलेलं... उन्हात रापुन काळा पडलाय... असतो किडूकमिडूक पंक्चर काढत...
त्याला आता सायकल दुसरी कडून भाड्याने आणावी लागत असेल का??
#मोहा
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteछान मराठी साहित्य
ReplyDelete